Jutra może nie będzie, ani nas...

Dziś przypada kolejna rocznica śmierci naszego reprezentanta - Arkadiusza Gołasia. Był to świetny zawodnik, syn i mąż. Swoje życie poświęcił siatkówce. Przygodę z tym sportem zaczął w wieku dziesięciu lat. Grał wtedy w drużynie szkolnej. W 1996 roku stał się zawodnikiem MKS MOS Wola Warszawa. Jego współpraca z tą drużyną zaowocowała zdobyciem wicemistrzostwa Polski kadetów w 1998 roku. Kariera w tym zespole trwała jeszcze kilka lat. Przyszedł czas, że zdobył także wicemistrzostwo w juniorskich rozgrywkach, a później także tytuł mistrza Polski również w juniorach. Jako dziewiętnastolatek zaczął współpracę z AZS-em Częstochową. Z tym klubem grał przez cztery lata. Zdobył trzy wicemistrzostwa Polski, trzecie miejsce w turnieju Top Teams Cup oraz brązowy medal Mistrzostw Polski. W 2004 roku wraz z reprezentacją Polski wziął udział w olimpiadzie w Atenach. W tym samym roku wyruszył na podbój Italii. Na sezon 2004/2005 podpisał umowę z włoskim Sempre Volley Padwa. Kolejnym jego klubem miał być Lube Banca Macerata. Jednak Arkadiusz nie zdążył wypełnić swoich boiskowych zadań w tym zespole.


W lipcu 2005 roku poślubił Agnieszkę Dziewońską. Jego świadkiem był przyjaciel z reprezentacji - Krzysztof Ignaczak. Później przyszedł 16 września 2005. Tego dnia doszło do tragicznego wypadku z udziałem siatkarza i jego żony. Zdarzenie miało miejsce na austriackiej autostradzie w Griffen. Samochód prowadzony przez Agnieszkę Gołaś zjechał na prawo i uderzył w betonową ścianę. Arkadiusz zginął na miejscu, a jego żona trafiła do szpitala. Został postawiony jej zarzut nieumyślnego spowodowania śmierci. Ciało Gołasia spoczywa na cmentarzu w Ostrołęce.

Srebrny medal XVI Mistrzostw Świata w Piłce Siatkowej Mężczyzn został zadedykowany Gołasiowi. Pamiętamy jak polscy siatkarze weszli na podium w koszulkach z numerem "16", z którym grał w reprezentacji Arkadiusz. Dziś z szesnastką występuje jego przyjaciel - Krzysztof Ignaczak.

Arkadiusz Gołaś zasługuje na pamięć wszystkich kibiców. Dlatego dziś, niech każdy z nas ma w pamięci tego siatkarza, który przynosił nam radość swoją grą. Pamiętamy!

Śpieszmy się by kochać tak
Jakby to ostatni raz
Jutra może nie będzie
Ani nas...